ολοός

(I)

ὀλοός και ὀλοιός και ὀλος, -ή, -όν και οὐλοός και ὀλώϊος και ὀλοίϊος, -ον (Α)

1. θανατηφόρος, ολέθριος, καταστρεπτικός («θεῶν ὀλοώτατε πάντων», Ομ. Ιλ.)

2. (σπαν. με παθ. σημ.) κατεστραμμένος, χαμένος («ὀλοοὺς ἀπέλειπον Τυρίας ἐκ ναὸς ἔρροντας», Αισχύλ.)

3. (το ουδ. πληθ. ως επίρρ.) ὀλοά

με θανατηφόρο τρόπο, ολέθρια.

[ΕΤΥΜΟΛ. Το επίθ. ὀλοός (< *ολε-Fός) έχει σχηματιστεί από το θ. ὀλε- τού ὄλλυμι* (πρβλ. όλεθρος) με αφομοιωτική τροπή τού -ε- σε -ο-. Ο τ. ὀλοιός με -οι- αντί -ο- (πρβλ. οιέτεας < *ο[F]ετέας). Ο τ. ὀλώϊος, κατ' άλλους, θεωρείται αναλογικός σχηματισμός κατά το ὀλοφώϊος ενώ κατ' άλλους πρέπει να διορθωθεί σε ὀλοίϊος, κατά τα ὁμοίϊος, γελοίϊος. Ο τ. οὐλοός, εξάλλου, έχει σχηματιστεί με μετρική έκταση κατά το οὖλος. Η κλητική, τέλος, τού ὀλοός, ὀλέ έχει προέλθει με υφαίρεση από ὀλοέ (ή *ολεέ), πρβλ. μέλε < μέλεος].

————————

(II)

ὁλοός, -ή, -όν (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «φρόνιμος καὶ ὑγιής».

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. όλος].